Kliknij tutaj --> 🌗 grupa jazz rockowa z zaucha

Fiński rock powstał wskutek podążania wielu wykonawców za trendami muzycznymi lat 50. i 60. XX wieku. Początkowo fińskie zespoły wykonywały jedynie popularne w świecie anglojęzycznym piosenki, które tłumaczono na język fiński. Eero Raittinen i jego brat Jussi są jednymi z najwcześniejszych fińskich muzyków rockowych lat 60. Top 3 Results for Rose Zaucha. 1. The best result we found for your search is Rose B Zaucha age 80+ in Tallmadge, OH in the Tallmadge neighborhood. They have also lived in Cuyahoga Falls, OH. Rose is related to Timothy Ronald Zaucha and Lily Zaucha as well as 3 additional people. Select this result to view Rose B Zaucha's phone number, address Osoby niepełnoletnie nie zostaną wpuszczone na wydarzenia organizowane przez Vertigo Jazz Club & Restaurant. 2. Zakupu biletów mogą dokonywać jedynie osoby pełnoletnie. 3. Bilety wraz z rezerwacją stolika zawierają opłatę rezerwacyjną w wysokości 10zł/os, w jej ramach otrzymują Państwo drink powitalny. 4. Formát: 2 × CD, Compilation, Remastered, Digipack Žánr: Jazz, Rock, Funk / Soul, Pop Styl: Psychedelic Rock, Jazz-Funk, Soul-Jazz, Vocal Délka: CD1 - 77:57 min zespół z A.Chylińską ★★★ HURT: wrocławska grupa muz. z wokalistą M.Kurowickim ★★★ mariola1958: KULT: jego wokalistą Kazik ★★★ ALARM: grupa brytyjska, jej wokalistą był Mike Peters ★★★★ pawelboy: BASTA Fidel, czeski zespół grający muzykę ska ★★ ELIZA: śpiewała z Andrzejem ★★★ KUKIZ: był Site De Rencontre Gratuit Avec Forum. W tym roku mija trzydzieści lat od tragicznej śmierci artysty. Z tej okazji miasto Kraków organizuje plenerowy koncert „Bądź moim natchnieniem – A Tribute To Zaucha”. 29 sierpnia na placu Wielkiej Armii Napoleona utwory Andrzeja Zauchy zaśpiewają Grażyna Łobaszewska, Beata Rybotycka i Kuba - Jaka pogoda na drugą połowę wakacji? „Bądź moim natchnieniem”, „Byłaś serca biciem”, „C'est la vie” to jedne z najpopularniejszych piosenek Andrzeja Zauchy. Nieżyjący wokalista był jednym z najpopularniejszych polskich piosenkarzy przełomu lat 80. i 90. Był także aktorem i artystą kabaretowym, grał na perkusji i saksofonie. W swojej twórczości sięgał po różne rodzaje muzyki, między innymi rock, pop i jazz. Mimo braku kierunkowego wykształcenia, uważany był za świetnego, wszechstronnego muzyka i artystę. Związany był z Krakowem: tu się urodził i tworzył, należał do krakowskiego środowiska artystycznego, w którym miał grono przyjaciół. Zorganizowany przez miasto koncert, zatytułowany „Bądź moim natchnieniem – A Tribute To Zaucha”, to hołd dla artysty, przypomnienie jego twórczości i przybliżenie jej młodszemu przeboje Zauchy wykonają Grażyna Łobaszewska, Beata Rybotycka oraz Kuba Badach. Koncert będzie muzyczną podróżą przez twórczość Andrzeja Zauchy, a także okazją do wspominania artysty i jego twórczej drogi związanej z odbędzie się na placu Wielkiej Armii Napoleona (scena przy ul. Powiśle) 29 sierpnia o godz. 19. Udział w wydarzeniu jest bezpłatny, ale ze względu na obowiązujące wytyczne sanitarne, liczba miejsc jest prawidłowo zmierzyć temperaturę? To zależy od rodzaju termometruOto przywileje, na które w Polsce mogą liczyć zaszczepione osoby!Sondaż: Młodzi Polacy nie chcą się szczepić. Najstarsi wręcz przeciwnieMiałem koronawirusa – czy jestem już odporny i jak mogę oddać osocze dla chorych?Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera mar 29 2019 Oprac. Ewa Kałużna, fot. Andrzej Rumianowski Dziś obchodziłby swoje 68. urodziny wirtuoz gitary jazzowej, charyzmatyczny bandleader, pomysłodawca niezliczonych akcji i projektów, jeden z najlepszych gitarzystów w Polsce i w Europie. Odszedł 6 lat temu, w wieku 62 lat, przegrywając walkę z rakiem… JAROSŁAW ŚMIETANA (ur. 29 marca 1951, zm. 2 września 2013), gitarzysta jazzowy, kompozytor, aranżer, okazjonalnie wokalista, a także pedagog. Był jedną z centralnych postaci polskiego jazzu. W ankiecie czytelników „Jazz Forum” przez ponad trzy dekady bezdyskusyjnie wygrywał, jako najlepszy gitarzysta jazzowy. „Nie był nowatorem, nie stworzył odrębnego idiomu wypowiedzi, ale miał własne, rozpoznawalne brzmienie, które było syntezą jego rozległych zainteresowań i inspiracji. Wychowany na muzyce beatowej i R&B, stał się championem jazz-rocka, a potem szedł ścieżką hard bopu i mainstreamu, ogarniając całą tradycję jazzu” Po jednym z koncertów Jarka Śmietany napisano w „Jazz Forum„: „Wszystkie dźwięki bezbłędnie trafiają tu w swój czas i miejsce. Nie ma zbędnego gadulstwa ani efekciarskich popisów. Jest za to jazzowy koncert najwyższej próby. Każda fraza swinguje, ma odpowiedni drive i feeling. Tak w skrócie można scharakteryzować muzykę Jarka Śmietany – jednego z najwybitniejszych i najbardziej dynamicznych polskich muzyków jazzowych” (Leszek Kotarski). Wyśmienity muzyk używał imienia w formie zdrobnienia – Jarek Śmietana. Tak właśnie zapisano w jego metryce urodzenia, i tak wypisywano mu szkolne świadectwa, co go irytowało, bo chciał być poważnym Jarosławem. Został nim na świadectwie maturalnym, a potem obu form imienia używał wymiennie. Urodził się w Krakowie, i z tym miastem był związany całe życie. W czasach szkolnych Jarek grał w zespołach beatowych. Jego wczesne fascynacje to: The Animals, The Beatles, John Mayall & The Bluesbreakers, Cream, Eric Clapton, Jimi Hendrix, King i Santana, a potem gwiazdy jazzu nowoczesnego – Wes Montgomery, Kenny Burrell, George Benson, John McLaughlin, John Scofield, John Abercrombie, Mike Stern. Uwielbiał zarówno Johna Coltrane’a, Milesa Davisa, jak i Ornette’a Colemana, któremu zadedykował jedną z płyt. Karierę muzyczną rozpoczął od otrzymania wyróżnienia na festiwalu Jazz nad Odrą w 1972, na którym wystąpił z amatorską grupą bluesową Hall. „Jestem postrzegany jako muzyk jazzowy, ale cała moja kariera zaczęła się od zespołu bluesowego, który powstał pod koniec lat 60. Graliśmy wówczas repertuar: Alberta Kinga, Kinga, Johna Mayalla z płyty „Bluesbreakers” i Hendriksa. Od tego zacząłem. Później dopiero zainteresowałem się jazzem – na kolejne czterdzieści lat” – mówił Jarek Śmietana w jednym z wywiadów, przy okazji festiwalu Bluesroads. Ukończył Wydział Jazzu i Muzyki Rozrywkowej PWSM w Katowicach. Potem sam został pedagogiem – wykładał w Krakowskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. W latach późniejszych wykładał również na Uniwersytecie Bilkent w Ankarze w Turcji. Przez wiele lat uczył także na letnich warsztatach jazzowych w Chodzieży i Puławach. Za swój oficjalny debiut Śmietana uznawał nagranie z formacją Klaus Lenz Big Band płyty „Live at Jazz Jamboree ’74„. W czasie studiów grał w Big Bandzie Katowice. Wystąpił z nim na festiwalu Jazz nad Odrą w latach 1975-1976, na Jazz Jamboree w 1975, na festiwalu w Pradze w 1977, a także na koncertach w USA w 1978. Nagrał z tą formacją cztery płyty. Przez kolejne osiem lat współpracował z kwartetem Janusza Muniaka, zaś w latach 1979-1980 – z wybitnym skrzypkiem, Zbigniewem Seifertem. W listopadzie 1978 uczestniczył w ostatniej trasie koncertowej Zbigniewa Seiferta – „Kilimanjaro” W latach 1974-1981 był liderem formacji Extra Ball, która stała się prawdziwą sensacją festiwalu Jazz nad Odrą w latach 1974 i 1975, jako najlepsza w Polsce grupa jazz-rockowa tamtej dekady. Był to zespół stricte jazzowy. W pierwszym składzie grali studenci Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej PWSM w Katowicach: Andrzej Pawlik – gitara basowa, Piotr Prońko – saksofon barytonowy, Benedykt Radecki – perkusja, Władysław Adzik Sendecki – fortepian, oraz Jarosław Śmietana – gitara, lider. Skład zespołu ulegał licznym zmianom, zwłaszcza od 1976, a liczba grających w nim muzyków wahała się od czterech do sześciu. W formacji tej grali perkusiści Jacek Pelc, Marian Bronikowski, Jan Budziaszek i Marek Stach, kontrabasiści Jan Cichy, Antoni Dębski i Zbigniew Wegehaupt, saksofonista altowy Jerzy Główczewski, pianiści Wojciech Groborz i Robert Obcowski, trębacz Adam Kawończyk, saksofonista tenorowy i sopranowy Andrzej Olejniczak oraz wokaliści Stanisław Sojka i Andrzej Zaucha. Na instrumentach perkusyjnych grał Jose Torres. Ponadto z Extra Ball współpracowali Czesław Bartkowski – perkusja, Jerzy Jarosik – saksofon tenorowy i flet, Henryk Miśkiewicz – saksofon altowy, Janusz Muniak – saksofon tenorowy, sopranowy i flet, Jan Ptaszyn Wróblewski – saksofon tenorowy. W latach 1975-1976 zespół brał udział w prestiżowych imprezach jazzowych, występował na Jazz Jamboree, koncertował też za granicą – w Czechosłowacji, Holandii, Niemczech i Związku Radzieckim. W drugiej połowie lat 70. Extra Ball dokonał licznych nagrań dla radia i telewizji. Występował na Jazz Jamboree w latach 1979-1981 i 1983. Na początku lat 80. zespół wyjechał do USA, gdzie brał udział w festiwalu jazzowym, a potem przez trzy miesiące występował w amerykańskich uniwersytetach oraz klubach jazzowych. Pobyt w Stanach zwieńczony został odwiedzinami u Milesa Davisa w jego domu w Nowym Jorku. Ostatnim znaczącym przedsięwzięciem formacji było przygotowanie specjalnego programu jubileuszowego na 10-lecie istnienia Extra Ball w 1984. Program ten prezentowany był podczas koncertów w różnych miastach. Wkrótce potem Extra Ball zakończył swoją działalność. Dyskografia Extra Ball z Jarkiem Śmietaną: 1976 „Birthday” 1977 „Aquarium Live No 3” 1978 „Extra Ball” 1979 „Go Ahead” 1981 „Mosquito” 1984 „Akumula-Torres” Kolejną formacją Śmietany był zespół Sounds (od 1984) – początkowo big band, później kwintet, kwartet lub trio, skupiające czołówkę polskich jazzmanów. Zespół brał udział w licznych koncertach i festiwalach jazzowych, występował prawie we wszystkich krajach Europy oraz w Indiach, Kanadzie i USA. W składzie, obok lidera, znaleźli się Antoni Dębski na gitarze basowej, Jacek Pelc na perkusji i Jan „Ptaszyn” Wróblewski na saksofonie, którego po kilku miesiącach zastąpił Piotr Baron. Wizytówką grupy stała się płyta „Sounds Colors” z 1990, wydana przez zachodnioniemiecką wytwórnię Wipe. Chociaż grupa cieszyła się wielką popularnością, zwłaszcza na zachodzie Europy, w 1992 lider rozwiązał skład. Jeszcze tego samego roku Śmietana otworzył nowy rozdział w swojej działalności, nagrywając wspólnie z Andrzejem Cudzichem i belgijskim perkusistą Felixem Simtainem znakomitą płytę „Cooperation„. Jarosław Śmietana rozpoczął tworzenie składów mniej stabilnych, często międzynarodowych, z myślą o doraźnych projektach muzycznych, takich, jak trasy koncertowe czy sesje nagraniowe. Ich trzon stanowili sprawdzeni wcześniej muzycy – Piotr Baron na saksofonie, Andrzej Cudzich na kontrabasie i Adam Czerwiński na perkusji. Pod koniec lat 90. okazjonalnie występował z niemieckimi czołowymi muzykami – Wolfgangiem Engsfeldrem i Peterem Weissem, a także z polsko-austriacką formacją Groove Band. Współtworzył także formacje takie, jak Namysłowski-Śmietana Quartet, Symphonic Sound Orchestra oraz Polish Jazz Stars, skupiający czołówkę polskiego jazzu. Jako lider własnych zespołów, angażował na koncerty i nagrania płytowe wielkich amerykańskich muzyków, jak Art Farmer, Freddie Hubbard, Eddie Henderson, Joe Zawinul, Gary Bartz, Carter Jefferson, Vince Mednoza, John Abercrombie, Hamiet Bluiett, Idris Muhammad, Ronnie Burrage, Harvie Swartz, Bennie Maupin, Mike Stern, Cameron Brown czy Steve Logan. Ulubionym partnerem muzycznym Jarka Śmietany był mistrz organów Hammonda, Wojtek Karolak, a jego nadwornym perkusistą przez ponad 20 lat – Adam Czerwiński, zaś wcześniej Jacek Pelc – Śmietana / Karolak / Czerwiński – „Polish Standards” Full Album 2007 Śmietana / Karolak / Czerwiński – „To ostatnia niedziela” („Last Sunday”) from album „Polish Standards” Do kręgu stałych współpracowników należeli także amerykańska pianistka i wokalistka Karen Edwards, izraelski basista Yaron Stavi i australijski wokalista-saksofonista, Billy Neal. Z Nealem, Karolakiem i Czerwińskim Jarek nagrał swoją ostatnią płytę – „Live at Impart„. Współpracował z Ewą Bem, Grażyną Łobaszewską, Andrzejem Zauchą, Andrzejem Dąbrowskim (płyta „A Time for Love”), Cezariuszem Gadziną („Meeting Point„), Wojciechem Karolakiem („Phone Consultations”), Sławomirem Kulpowiczem („Prasad In Mangalore„), Henrykiem Majewskim („Continuation„), Zbigniewem Namysłowskim, Zbigniewem Paletą („Vis à Vis„), Zbigniewem Seifertem („Kilimanjaro Vol. 1-2„), Tomaszem Szukalskim („Tomasz Szukalski – Jarek Śmietana Quartet„), Michałem Urbaniakiem, Janem „Ptaszynem” Wróblewskim („Grand Standard Orchestra Jan Ptaszyn Wróblewski, Vol. 2„). Od 1994 współpracował głównie z jazzmanami światowej sławy, z którymi nagrał szereg płyt. Należeli do nich John Abercrombie („Speak Easy„), Gary Bartz („African Lake„), Ronnie Burrage („You Never Know„), Karen Edwards („Everything Ice„), Art Farmer („Songs and Other Ballads” oraz „Plays Standards„), Eddie Henderson („Live at Jazz Jamboree„), Nigel Kennedy („Live at Cracow Philharmonic Hall„), Benny Maupin („A Story of Polish Jazz„), Idris Muhammad („Jarek Śmietana Trio„), John Purcell („Out of The Question, Not Two„) oraz Brad Terry („Plays Gershwin” i „Plays Ellington„). Współpracował także z takimi jazzmanami, jak Greg Bandy, Hamiet Bluiett, Cameron Brown, David Friedman, David Gilmore, Freddie Hubbard, Carter Jefferson, Lee Konitz, Andy McKee, Vince Mendoza, John Scofield, Mike Stern, Harvie Swartz, Jack Williams i Joe Zawinul. Od 2002 współpracował ze skrzypkiem jazzowym światowej sławy, Nigelem Kennedym, dla którego napisał „Suitę jesienną” („Autumn Suite„) – 5-częściowy utwór orkiestrowy na klasyczny kwintet dęty i kwintet jazzowy Śmietana uczestniczył w światowych występach Kennedy’ego, gdzie wspólnie prezentowali repertuar Jimmiego Hendriksa. Jako wielki miłośnik jazzu, stworzył, wspólnie z Jackiem Pelcem, historię polskiego jazzu w pigułce – „A Story of Polish Jazz” „Nikt wcześniej nie przedstawił historii naszego jazzu w tak oryginalnej, dowcipnej, a jednocześnie wysoce artystycznej postaci. Świetny tekst, muzyka, brzmienie, plus bardzo zgrabnie uchwycona konwencja polskiego hip-hopu” – napisał w recenzji Paweł Brodowski. „A Story of Polish Jazz” w nagraniu płytowym składa się z 14 zwrotek, przedzielonych czterotaktowymi chorusami improwizujących solistów. Każdą zwrotkę puentuje nazwisko głównej postaci w danym momencie historii. Wymieniony muzyk wychodzi na scenę na swoje solo w symbolicznych czterech taktach. Natomiast w wersji koncertowej wszyscy mogli wypowiedzieć się do woli, w długich formach, w zaproponowanym przez siebie utworze. „A Story of Polish Jazz” otwiera tytułowy utwór, w którym dwóch raperów – Guzik i Bzyk – przedstawia napisaną przez Śmietanę „kieszonkową historię polskiego jazzu„. Pomiędzy wersami, charakteryzującymi przedstawicieli starszej i średniej generacji, pada tam prawie 80 nazwisk muzyków i zasłużonych dla jazzu działaczy, oraz pojawiają się krótkie solówki wielu wybitnych postaci polskiej sceny jazzowej. Płyta z nagraniem ukazała się na początku 2005, i miała premierową prezentację sceniczną w Krakowie, w kinie Kijów. Latem 2005 „” wykonane zostało w obsadzie All Stars na festiwalu Jazz w Lesie w Sulęczynie, a w grudniu – w Warszawie, w Studiu S-1 im. Witolda Lutosławskiego, uświetniając jubileusz 40-lecia „Jazz Forum„. Kilka lat później ( 4 października 2009 r.) odbył się pamiętny koncert w Filharmonii Narodowej, podczas którego wystąpili niemal wszyscy bohaterowie „A Story of Polish Jazz„, a wydarzeniu towarzyszyła wystawa portretów ze zbiorów archiwalnych oraz ponad 60 zdjęć żyjących muzyków, autorstwa Andrzeja Rumianowskiego, który postawił sobie za cel odszukać wszystkich bohaterów i dotrzeć do nich z aparatem. Kolekcja portretów gwiazd polskiego jazzu wystawiona została w foyer Filharmonii, a także towarzyszyła muzyce w formie slajdów, wyświetlanych na dwóch dużych ekranach nad sceną. Ekspozycja była oczywiście tylko pretekstem i ozdobą koncertu, gdyż jeśli chodzi o jazz, to najważniejsza jest przecież sama muzyka. Na scenę wyszło z instrumentami kilkunastu muzyków – gwiazdy polskiego jazzu, wspierająca ich sekcja rytmiczna oraz dwóch raperów z Nowej Huty, tych samych, co na płycie, skandujących rymowaną historię jazzu – Bzyk i Guzik Śmietana był laureatem wielu nagród, został uhonorowany statuetką Baranka Jazzowego – nagrodą, przyznawaną podczas Letniego Festiwalu Jazzowego w Piwnicy pod Baranami, wybitnym artystom, związanym z historią jazzu. W 1998 został nagrodzony Fryderykiem za album „Songs and Other Ballads” O swojej twórczości powiedział w wywiadzie dla PAP: „Jestem otwarty na każdy gatunek muzyki i staram się poznawać wszystko, co ciekawe. Muzyk musi być przecież osłuchany z możliwie jak najszerszym spektrum muzyki. Najbardziej jednak kocham muzykę z lat 60. czy 70. I nie dam sobie powiedzieć, że wymyślono potem cokolwiek lepszego. Nie ma lepszego gitarzysty blues-rockowego od Jimiego Hendriksa, nawet jeśli są tacy, którzy grają szybciej od niego. Szybkich gitarzystów jest mnóstwo, a gitarzystów z duszą – niewielu”. Jarosław Śmietana skomponował ponad dwieście tematów jazzowych, ukazało się ok. 40 płyt z jego udziałem, z których najnowsze to: „Psychedelic. Music of Jimi Hendrix” (2009; Nigel Kennedy, Maciej Sikała, Wojciech Karolak, Paweł Mąciwoda, Krzysztof Dziedzic) „A Tribute to Zbigniew Seifert” (2009; Didier Lockwood, Krzesimir Dębski, Christian Howes, Mark Feldman, Maciej Strzelczyk, Adam Bałdych, Pierre Blanchard, Mateusz Smoczyński, Zbigniew Wegehaupt, Adam Czerwiński, Janusz Grzywacz, Piotr Wyleżoł, Sławomir Berny) „I Love the Blues” (2011; Bill Neal, Wojciech Karolak, Karen Edwards) „Live at Impart” (Jarosław Śmietana & Bill Neal, 2012) „I Believe (Bill Neal feat. Jarosław Śmietana, 2013) Pełną dyskografię Jarka Śmietany można znaleźć na fan blogu W 2012 ukazało się 3-płytowe wydawnictwo, zawierające trzy różne płyty Jarka Śmietany, reedycje z lat 80. i 90., w zupełnie nowej szacie graficznej, zremasterowane i doskonale brzmiące. Tytuły zawarte w trójpaku to wspomniana wyżej płyta ”Sounds Colors”, a także albumy „Flowers in Mind” oraz „Talking Guitar„. Płyta ”Sounds Colors” często mylona jest z – wydaną jako Polish Jazz Vol. 73 – ”Sounds & Colours”. To jednak różne płyty i nagrania z zupełnie innych sesji. Album ”Sounds Colors” ukazał się w 2012 w Polsce po raz pierwszy. Pierwotnie była to płyta, wydana na początku lat 90. przez niemiecką firmę Wipe. Wprawdzie trzy tytuły utworów z obu płyt pokrywają się – ”Sounds and Colors / Colours”, ”Okapi, Pekari, Karibu” oraz ”Try to Make It Better” – lecz utwory zostały zarejestrowane podczas różnych sesji. Płyta ”Sounds & Colours” była zarejestrowana w marcu i kwietniu 1987 w studiu Polskich Nagrań, natomiast sesja do ”Sounds Colors” miała miejsce w dniach 15-30 stycznia 1990, w Studiu Kraków. Krążek ”Sounds Colors” został nagrany w składzie: Jarek Śmietana – gitary, instr. klawiszowe Piotr Baron – saksofony, instr. klawiszowe Antoni Dębski – gitara basowa, kontrabas Jacek Pelc – perkusja oraz gościnnie: Janusz Grzywacz – instr. klawiszowe, zaś płyta „Sounds & Сolours” w składzie: Antoni Dębski – bass, synthesizer Jacek Pelc – drums, percussion, cymbal Jarosław Śmietana – electric guitar, acoustic guitar, keyboards, voice Piotr Baron – saxophone tenor & soprano, clarinet, keyboards „Sounds & Сolours” 1987 Full Album Jarosław Śmietana przez dość długi czas walczył z rakiem mózgu. Był jednym z najbardziej aktywnych i zapracowanych muzyków polskiej sceny jazzowej, jednak jesienią 2012 pojawiły się pierwsze oznaki zmęczenia, słabnąca dyspozycja, bóle głowy, drętwienie ręki. Już w nie najlepszej formie był na koncertach listopadowych 2012 w Chicago. Grudniowa sesja z Nigelem Kennedym w studiach Abbey Road w Londynie zupełnie nie udała się. Były jeszcze noworoczne koncerty z Karen Edwards w Zakopanem i Jaworkach. I wreszcie ten zupełnie ostatni koncert – 12 stycznia 2013 w klubie „Blue Note” w Poznaniu. Miało to być tournee z Andrzejem Olejniczakiem, Adamem Czerwińskim i Adamem Kowalewskim. Do następnego koncertu już nie doszło. Tomografia mózgu potwierdziła straszną diagnozę – rak mózgu. 21 stycznia 2013 odbyła się operacja w Bydgoszczy, po której pozostał niedowład lewej strony ciała. Jarka czekała wielomiesięczna rehabilitacja w szpitalu. Wiadomość o jego chorobie mobilizowała środowisko. Koledzy-muzycy organizowali na rzecz Jarka koncerty w Warszawie, Krakowie, Lwowie, a nawet w Chicago. Bylo to prawdziwe pospolite ruszenie, oznaka środowiskowej solidarności. Koledzy chceli pomóc Jarkowi, dodać otuchy, okazać sympatię i podziękować. W dniach 15-16 kwietnia 2013 przyjaciele zorganizowali koncert charytatywny „Gramy dla Jarka” w warszawskim Teatrze Capitol. Wystąpili wówczas Wojciech Karolak, Michał Urbaniak, Zbigniew Namysłowski, Andrzej Jagodziński, Marek Bałata, Jan Ptaszyn Wróblewski, Piotr Wrombel, Piotr Lemański, Paweł Perliński, Marek Napiórkowski, Krzysztof Herdzin, Leszek Kułakowski, Jerzy Małek, Kuba Stankiewicz, Paweł Kaczmarczyk, Joachim Mencel, Ewa Bem i wielu innych – Full Concert cz. 1 cz. 2 Ostatnie dwa miesiące życia Jarek Śmietana spędził u siebie w domu, pod troskliwą opieką rodziny. Czuwały przy nim żona Anna i córka Alicja. Jarosław Śmietana zmarł 2 września 2013, u siebie w domu w Krakowie. Odszedł po wielomiesięcznej walce z nieuleczalną chorobą, wskutek powikłań po operacji usunięcia guza mózgu. Miał 62 lata. 13 września 2013 prochy Jarka Śmietany spoczęły w Alei Zasłużonych na krakowskim Cmentarzu Rakowickim. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. [*] „Od momentu wykrycia guza mózgu i operacji, którą przeszedł w styczniu, Jarek był sparaliżowany. Spodziewaliśmy się najgorszego, ale moment jego odejścia jest wielkim szokiem dla środowiska polskiego jazzu. W chwili śmierci Jarek miał 62 lata. Był jeszcze młody wiekiem i – przede wszystkim – młody duchem. Był jednym z najbardziej aktywnych muzyków jazzowych, pomysłodawca rozlicznych projektów. Prowadził swój zespół, big band, nagrywał z orkiestrami symfonicznymi, z łatwością nawiązywał kontakty z muzykami amerykańskimi Skupiony na pracy i zarazem rozpędzony, był siłą napędową polskiego jazzu. Był świetnym kompozytorem. Jego muzyka była nasycona bluesem, miała ekspresję rocka i była bardzo komunikatywna” – powiedział Paweł Brodowski po śmierci Jarosława Śmietany „To wielka strata dla polskiej kultury. Odszedł jeden z ostatnich takich charyzmatycznych liderów, których w obecnej sztuce jazzowej już niewielu zostało, potrafiących narzucić swój styl. On na pewno był jedną z takich osób, nadających ton nie tylko jazzowi krakowskiemu, ale i polskiemu. Wywarł również duży wpływ na postrzeganie muzyki jazzowej. Uczył, jak sprzedawać muzykę jazzową, żeby była zrozumiała dla ludzi niekoniecznie lubiących jazz. On potrafił łączyć gatunki bluesa, jazz-rocka, i to jest jego wielka zasługa. Był też – o czym mało kto wie – chyba najbardziej znanym jazzmanem w rejonie Zatoki Perskiej, gdzie występował na festiwalach jazzowych, organizowanych tam przeze mnie od 20 lat. Dla mnie bardzo ważna osoba, która od samego początku współtworzyła Letni Festiwal Jazzowy w Krakowie” – skomentował Witold Wnuk „Dzisiaj o 17:15 odszedł do Pana mój Dowódca z Wietnamu. Nikt Go nie zastąpi. Do zobaczenia, mój Bracie…” – napisał na profilu społecznościowym Piotr Baron, saksofonista jazzowy, przyjaciel Jarosława Śmietany. Piotr Baron jest znakomitym jazzowym saksofonistą, tak jak znakomitym gitarzystą był Jarosław. Obaj – wizytówka polskiego jazzu. Tworzyli razem projekt Sounds Wacław Krupiński na portalu napisał o Jarosławie Śmietanie: „W 1970 usłyszał płytę „Bitches Brew” Milesa Davisa. Ona rozstrzygnęła o wszystkim. Wtedy nie mógł przewidzieć, że dekadę później, podczas pobytu w Nowym Jorku, spędzi u genialnego trębacza wiele godzin. Podczas jednej z rozmów wyznał mi: „To był punkt zwrotny w moim myśleniu o muzyce. To Miles utwierdził mnie w przekonaniu, że bez względu na krytykę i opinie ludzi, należy tworzyć własną muzykę, i robić to, o czym jest się przekonanym, że jest dobre. To była najważniejsza nauka z tego spotkania – że trzeba być uczciwym wobec siebie, nawet jeśli popełnia się błędy”. Posłuchajmy: „Bieganie po Manhattanie / Manhattan Jogging” z albumu „Talking Guitar” 1984 Jarosław Śmietana – electric guitar Wojciech Groborz – fender piano Antoni Dębski – bass guitar Jacek Pelc – drums, percussion Jerzy Bartz – conga, percussion Henryk Miśkiewicz – alto saxophone Zbigniew Jaremko – tenor saxophone Henryk Majewski, Robert Majewski – trumpet Roman Syrek – trombone Jan Baytel – flute „Georgia” – Andrzej Zaucha & Jarosław Śmietana @ Festiwal Standardów Jazzowych, Live in Siedlce 1991 Jarek Śmietana International Quintet – Jazz Jamboree 1994 Jarosław Śmietana – gitara Eddie Henderson – trąbka Piotr Baron – saksofon tenorowy Andrzej Cudzich – kontrabas Greg Bandy – perkusja Jarosław Śmietana „Czarny Orfeusz” („Black Orfeus”) 2009 Jarek Śmietana & John Abercrombie – „Forest Power” 2009 Jarosław Śmietana feat. Z-Star – „Psychedelic – Music of Jimi Hendrix” Live 2010 Jarek Śmietana Band – „Little Wing” Live @ Festiwal Bluesroads 2010 Jarek Śmietana Band – „Need Your Love So Bad” Live @ Festiwal Bluesroads 2010 „Power of Trio” (Jarosław Śmietana, Krzysztof Ścierański, Adam Czerwiński), Live in Hotel Prezydent Krynica-Zdrój 2011 Śmietana, Ścierański, Czerwiński, Neal – „Little Wing”, Live in Studio im. Agnieszki Osieckiej 2011 Jarek Śmietana – Zaduszki Jazzowe, Live in Chicago 2012 archiwum_x, Index-Down, URODZINY • Koniec lat 70-tych – czas narastającego w kraju głębokiego kryzysu gospodarczego i my – spragnieni fani polskiej muzyki rockowej, którzy „łykaliśmy” wszystko co wychodziło wówczas z rodzimych tłoczni fonograficznych Pronitu, Tonpressu, Polskich Nagrań…. Nie przeszkadzało, że płyty trzeszczały, okładki nie posiadały grzbietów, a grafika (poza nielicznymi wyjątkami) była fatalna. Płyty można było kupić nie tylko w księgarniach i salonach EMPiK-u, ale także w innych dziwnych miejscach: na stacjach CPN, dworcach kolejowych, kasach biletowych PKS-u… Pamiętam, że singiel „Polowanie na leśniczego” wypatrzyłem w… kiosku Ruchu. Znajoma sprzedawczyni odkładała mi w nim najważniejszy (i zarazem najbrzydszy) w tym czasie miesięcznik muzyczny „Non Stop”. Nazwa grupy kompletnie nic mi nie mówiła, za to spodobał mi się tytuł, który skojarzył mi się – nie wiedzieć zresztą czemu – z… czeską piosenką Ivana Mladka i grupy Banjo Band „Jożin z bażin”! Okazało się, że przez przypadek nabyłem jeśli nie najlepszy, to na pewno jeden z najbardziej interesujących polskich singli wydanych w Polsce w 1979 roku! KWADRAT to jeden z tych zespołów, który wpisuje się w legendarny polski nurt Muzyki Młodej Generacji. Powstali w lutym 1977 roku podczas bluesowego boomu w samym centrum polskiego bluesa, na Śląsku, a dokładnie w Katowicach. Od początku zaliczany był do grona najciekawszych polskich zespołów grających jazz rocka. Przez grupę przewinęło się ponad dwudziestu znakomitych muzyków o rozmaitych gatunkowych fascynacjach z pogranicza jazzu, rocka i bluesa w tym Adam Otręba (Dżem), Michał Giercuszkiewicz (Dżem, Bezdomne Psy, Śląska Grupa Bluesowa), Józef Skrzek (Grupa Niemen, SBB), Irek Dudek, Andrzej Zaucha… Liderem formacji był Teodor Danysz, klawiszowiec i główny kompozytor, który zakładając zespół miał jego sprecyzowaną wizję: grać jazz rocka i bluesa rocka. Jego upodobania do karkołomnych „łamigłówek muzycznych” z wyrafinowanymi zmianami tempa i melodii robiły niesamowite wrażenie. Nie dziwi zatem, że z czasem muzyka zaczęła ewoluować w stronę rocka progresywnego. Grupa KWADRAT (foto 1978). Stoi Zb. Gocek (menadżer). Nad nim od lewej: A. Otręba(g), M. Giercuszkiewicz(dr), T. Danysz(kbd), J. Gazda(bg), R. Wegrzyn(g). Muzycy całymi dniami ćwiczyli w Klubie Studenckim „Kwadraty” mieszczącym się w Akademii Ekonomicznej w Katowicach, stąd nazwa zespołu. Ważną osobą w otoczeniu grupy był Zbyszek Gocek, pełniący funkcję Organizatora Występów Artystycznych (słowo „menadżer” to dopiero określenie z przyszłości), który z wielkim zaangażowaniem i godnym podziwu entuzjazmem zajmował się organizacją ich koncertów. A zadebiutowali w lipcu 1978 roku na Studenckich Warsztatach Muzycznych w Raciborzu, gdzie dostali wyróżnienie. Z miejsca zainteresował się nimi Śląski Jazz Club działający w Gliwicach oferując regularne występy i inwestując pierwsze pieniądze w folder reklamowy. Tekstem opatrzył go Marcin Jacobson, znany producent muzyczny i współtwórca ruchu Muzyki Młodej Generacji, a fotografiami Mirosław Rakowski. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Zespół odbył liczne koncerty, wziął też udział w II Festiwalu Muzyki Młodej Generacji w Sopocie w 1979 roku, oraz w Międzynarodowych Konfrontacjach Muzycznych MMG „Pop Session' 79” w sopockiej Operze Leśnej. Do tego doszły sesje nagraniowe w Polskim Radio w Katowicach, zaś 12 kwietnia 1980 roku KWADRAT wziął udział w Jazz Rock Session III, występując w słynnym Studio 2 z gościnnym udziałem Józefa Skrzeka i skrzypka Wiesława Susfała… Do pełni szczęścia brakowało tylko dużej płyty. Jej namiastką był singiel zawierający dwa instrumentalne nagrania: „Polowanie na leśniczego”/”Quassimodo” wydany przez Tonpress. Singiel „Polowanie na leśniczego” (Tonpress 1979) Te dwa utwory to przykład kapitalnego melodyjnego jazz rocka z symfoniczno progresywnym rozmachem. Rasowe, wielowątkowe i technicznie perfekcyjne fussion w stylu późniejszego SBB. Tytułowy utwór mimo, że był kompozycją instrumentalną zdobył sporą popularność. Niestety jest to jedyne fonograficzne wydawnictwo jakie ukazało się „za życia” zespołu. Mała płytka, choć wyśmienita nie mogła ani zaspokoić ambicji muzyków, ani oczekiwań wielbicieli. Poza tym czasy były takie, że rockowa grupa bez wokalisty przestała mieć rację bytu. Teodor Danysz zaczął więc rozglądać się za frontmanem. Przez zespół przewinęli się Elżbieta Mielczarek, Ireneusz Dudek i Andrzej Zaucha. Współpraca z tym ostatnim wydawała się wielce obiecująca: wspólne wyjazdy, koncerty, sesja nagraniowa w listopadzie 1981 roku w rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach… Wszystko to pozwalało z optymizmem patrzeć w przyszłość. Niestety, marzenia prysły jak bańka mydlana. Zburzył je stan wojenny wprowadzony kilka tygodni później. Życie kulturalne w kraju zamarło na kilka miesięcy, Zaucha na dobre przeniósł się do stolicy, a Danysz zaczął szukać nowego wokalisty… Ostatecznie został nim Wojciech Gorczyca, który co prawda miał mniejsze możliwości wokalne niż były członek Dżambli, ale lepiej wpisywał się w rockowo bluesową stylistykę grupy. Przez kilka lat swej działalności KWADRAT często odwiedzał studio nagraniowe katowickiego oddziału Polskiego Radia starając się na bieżąco rejestrować regularnie powstające nowe nagrania. Niestety zabrakło jednak tej wisienki na torcie, tego co dla kapeli rockowej najważniejsze – płyty długogrającej. Dopiero Metal Mind prawie ćwierć wieku po rozwiązaniu zespołu postanowił ocalić część z tych nagrań wydając je na płycie zatytułowanej tak jak najsłynniejsza ich kompozycja – „Polowanie na leśniczego”. Kwadrat „Polowanie na leśniczego” (1979-1982) Zebrano na niej osiemnaście utworów radiowych zarejestrowanych w ciągu siedmiu sesji pomiędzy październikiem 1979, a grudniem 1982 roku. Wszystkie z tego samego katowickiego studia radiowego. Album pokazuje przekrój tego, co działo się w polskiej muzyce tuż przed wielkim rockowym boomem lat osiemdziesiątych. Nie należy oceniać go jako spójne i skończone dzieło, bo takim nie jest. Pokazuje nam raczej drogę jaką zespół podążał przez te kilka lat, jak świetnie łączył jazz z rockiem progresywnym, symfonicznym, oraz bluesem z elementami hard rocka, a nawet ambitnego popu. W większości są to nagrania instrumentalne z pięknymi harmoniami zdominowanymi przez bogate i dynamiczne przejścia syntezatorów i gitary, z towarzyszeniem basu, perkusji i (okazjonalnie) skrzypiec i saksofonu. I nie przeszkadza mi, że nagrania nie zostały ułożone chronologicznie – całej płyty słucham z wielką przyjemnością! Trudno mi tu też wyróżnić jakikolwiek utwór – wszystkie one godne są uwagi. „Boy Friend” to przykład rocka progresywnego z inklinacjami w stronę fussion. Tu zwracam uwagę na świetne partie skrzypiec Wiesława Susfała… „Taxi to znakomity dialog klawiszy z gitarą choć sprawia wrażenie wariacji na temat „Polowania…”; „Bieg” ma liczne zmiany tempa i nastroju, a „Jump” ogniście rockową solówkę gitarową. „Adaś” mimo jazzrockowej stylistyki skręca w stronę szlachetnego popu. Dobry poziom trzyma „Dłuższy moment” z gościnnym udziałem Anthymosa Apostolisa na perkusji z nieistniejącego już wtedy SBB okraszony intrygującą partią solową klawiszy i gitary… Podczas listopadowej sesji w 1981 roku doszło do spotkania Danysza z Andrzejem Zauchą, który po sąsiedzku nagrywał z Extra Ball. Namówiony przez lidera KWADRATU piosenkarz zgodził się na współpracę, czego efektem były nie tylko wspólne koncerty, ale też i wspólne nagrania. Co prawda popowy „Obojętnie kim jesteś” niewiele ma wspólnego z KWADRATEM, ale już balladowe „Ktoś raz to szczęście da” przekonuje jak najbardziej – mocniejsze, niemal hardrockowe uderzenie podrasowane zostały melancholijną partią klawiszy. Z tego co wiem, tych nagrań było odrobinę więcej („Na progu zdarzeń”, „Spróbuj mnie dogonić”, oraz „Dawny świat marzeń”), lecz nie znalazły się na albumie. Co prawda „Na progu zdarzeń” jest tu obecne, tyle że w wersji instrumentalnej. Miejsce wokalu zajmuje saksofon Mariana Koziaka i harmonijka ustna Irka Dudka… Cztery kolejne utwory słyszymy w wykonaniu młodego Wojtka Gorczycy, wówczas studenta ekonomii w Katowicach. Są to rhythm and bluesowy, całkiem fajny „To co, że masz 16 lat” (tekstowo być może inspirowany piosenką Perfectu „Bla bla bla”), przebojowy „Każdy patrzy swego nieba”, blues rockowy „Nie wierz w bajki” oraz balladowy „Taki pusty świat„. Cóż, wstydu nie było, ale (szczerze?) brakuje mi tu tego artystycznego sznytu, które wyróżniało grupę KWADRAT jeszcze dwa lata wcześniej. Po zakończeniu działalności grupy Teodor Danysz, Ryszard Węgrzyn i Wojciech Gorczyca wycofali się z muzycznego biznesu. Adam Otręba oddał się całkowicie Dżemowi do którego zabrał Michała Giercuszkiewicza, a Jacek Gazda zasilił Easy Rider, grał także z Janem Skrzekiem w Bezdomnych Psach. KWADRAT zostawił po sobie jeden znakomity singiel, który swego czasu wypatrzyłem w małym kiosku „Ruchu” i wydany po latach zbiór radiowych nagrań. Dobre i to , choć chciałoby się więcej… numer podkładu: 6097 Dżamble (Andrzej Zaucha) OpisW 1966 roku w Krakowie powstała polska grupa jazz-rockowa, która przyjęła nazwę DŻAMBLE. W pierwszym składzie na perkusji grał późniejszy członek Skaldów, Jan Budziaszek. W lutym następnego roku grupa się rozpadła, by aktywować się na jesienne Zaduszki Jazzowe i znów zawiesić działalność. Po roku grupa zaczęła znowu działać, doszedł do kapeli w roli wokalisty Andrzej Zaucha i tak w roku 1971 doszło do nagrania jedynego longplaya 'Wołanie o słońce nad światem'. Z tego też wydawnictwa pochodzi kawałek, do którego podajemy podkłady MIDI i audio/mp3 - WYMYŚLIŁEM CIEBIE. Polecamy! Fragment tekstu:WYMYŚLIŁEM CIEBIE - Dżamble (Andrzej Zaucha) Tonacja e-moll Dzisiaj nagle wymyśliłem ciebie, twoje imię zadźwięczało we mnie... Choć tyle innych jest, znam tylko jego dźwięk. Do mnie mów najłagodniej, jak tylko ty potrafisz, i podaj rękę spłoszoną szczęściem nagłym. Dla ciebie usta moje i ciepło mojej dłoni, a potem przyjdą noce, jak psy wierne, pod nasz dom. / instrumental / Jaką drogę wybierzemy razem? Spłonął wieczór w horyzoncie gwi... Trud dla Was wielki dziś podejmuję. Powinienem, ba, sam chcę, opisać Wam w krótkiej formie postać muzycznego geniusza, konkretnie zaś Andrzeja Zauchy. Powodów, jak najbardziej zasadnych, pojawiło się w ostatnich dniach wiele. A były to: 30 rocznica tragicznej śmierci artysty, promocja kolejnej książkowej biografii oraz płyty jemu poświęconej, wreszcie seria specjalnych spotkań i koncertów w jego ukochanym Krakowie. Kim był Andrzej Zaucha, i dlaczego aż tak obficie go wspominają, nie tylko pod Wawelem – wiedzieć powinniście, choć młodsze pokolenia – niekoniecznie. Młodzież niezorientowaną informuję więc życzliwie, że w odległej dla niej przeszłości Andrzej Zaucha był prawie olimpijskim kajakarzem, prawie pełnoprawnym zecerem, perkusistą, tancerzem, aktorem teatralnym i musicalowym, saksofonistą altowym, artystą kabaretowym. A przede wszystkim był wokalistą tak znakomitym i wszechstronnym, że porównywano go do Ray’a Charlesa, Elvisa Presleya, Toma Jonesa. Jego wokalny warsztat i skale głosu sprawiły, że wielu nawet współczesnych muzyków, nazwisko Zauchy zgodnie wymienia jako ich wokalny wzorzec z Sevres. Był postacią na tyle znaczącą, że autorzy ścigają się w jego życiu opisywaniu. Dopiero co skończyłem lekturę ubiegłorocznej biografii Zauchy, „Serca bicie” ( Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran) a już poczułem się w obowiązku nową książkę poświęconą mu czytać. To „Życie bierz mnie” . Muzykowi, przyjrzał się Jarek Szubrycht. Zaskoczyło mnie to, gdyż Szubrychta kojarzyłem raczej z muzyką nowocześniejszą, z rockiem bardziej związaną, niż z wysublimowanym jazzem i soulem. Zdziwiłem się tym bardziej, że autora ( rocznik 1974) przecież nie było na świecie, gdy Zaucha sukcesy pierwsze z Dżamblami i Anawą odnosił, a pacholęciem Jarek był, gdy jeszcze większa sława kariery solowej na Zauchę spłynęła. Czymże że więc dorosłego Szubrychta na tyle porwał i kulturowo zafascynował, że po trzech dekadach od śmierci Zauchy, zdecydował się mu książkę poświęcić? Wytłumaczył mi, że Ten głos usłyszał w telewizyjnej popołudniówce dla dzieci „Przybysze z Matplanety”, kojarzył go z „Gumisiami”. Doroślejąc, zaczął interesować się punkiem, i metalem, i innymi gatunkami muzyki. Gdzieś tam usłyszał jednak także Zauchę. I tak, przypomniał sobie, że szanowany w innych gatunkach artysta, to wokalny bohater jego dzieciństwa, czyli Pan, który śpiewał Gumisiów. Jak to wspominanie Szubrychtowi wyszło? Zaprawdę, piszę Wam – nadzwyczaj udanie. Powstała rzetelna biografia, ( objętościowo dwukrotnie większa od konkurencji) wsparta ponad 60 – ma rozmowami z bohaterami tamtych czasów w polskiej muzyce, którzy z Zauchą współpracowali, i go do dziś z uwielbieniem i szacunkiem pamiętają. Największą zaletą tej książki jest, że nie tylko portretuje i dokumentuje wielkiego artystę. To także świetna opowieść o niezwykłym okresie w polskiej muzyce. Młodzi mogą nie wiedzieć, ale siermiężny komunizm na przełomie lat 60. i 70 zaczął słabnąć, także dzięki buntowi ówczesnej młodzieży. A w muzyce doszło do prawdziwej rewolucji. Mieszały się gatunki – z bigbitu rodził się rock, ewoluował blues, powstawało jazz – rockowe muzyczne fusion, przebijały się R’n’b czy soul. Mekką tych zjawisk był ówczesny Kraków, w którym jak grzyby po deszczu wyrastały takie grupy, jak Dżamble. Maanam, Anawa, Old Metropolitan Band, Laboratorium. W wielu z tych legendarnych projektów uczestniczył Andrzej Zaucha. Mimo niskiego wzrostu, człowiek wielkiego głosu, muzycznie wszechstronnie uzdolniony, o współpracę z którym zabiegały największe gwiazdy. Książkę Jarka Szubrychta połknąłem w jeden weekend, tak interesującą opowieścią o tamtych czasach się okazała, wspartą wieloma anegdotami. Zaucha najbliżej związał się z legendarnym krakowskim Klubem Studenckim „Pod Jaszczurami”, który tętnił w opisywanych latach muzyczną rewolucją, jazzowymi i rockowymi koncertami. Zaucha brylował w tym towarzystwie, stając się kultową postacią klubu. Takim wspominaliśmy go podczas promocji książki Szubrychta, a także okolicznościowego spotkania. Towarzyszył spotkaniu koncert krakowskich artystów, nie zabrakło występu przyjaciela, Andrzeja Sikorowskiego. W podziemiach „Jaszczurów”, zwanych „Żyrafami” otwarto także na stałe „Zaułek Zauchy”, z galerią fotografii i rysunków. Dni zaledwie kilka minęło od jaszczurowego wspominania Zauchy, a już popedałowałem do Nowohuckiego Centrum Kultury na koncert – „A Tribute to Andrzej Zaucha”, zorganizowany w ramach 56 Studenckiego Festiwalu Piosenki. Gnała mnie nań dopiero co przesłuchana Kuby Badacha, pod takim właśnie tytułem, a to Badach właśnie był głównym wykonawcą tego wydarzenia. Wspomagany przez znakomitych muzyków oraz wokalne gwiazdy sceny ( Beata Rybotycka, Grażyna Łobaszewska) zaprezentował repertuar tego albumu, który już otrzymał status Złotej Płyty. Niezapomniane przeboje Zauchy, takie jak „Czarny Alibaba” czy „Byłaś serca biciem” w nowych aranżacjach Jacka Piskorza i samego Kuby Badacha ujawniły nam ponadczasowość i muzyczną wielowymiarorość tych utworów, potwierdzających muzyczny geniusz Zauchy. Wspominających Andrzeja Zauchę w tych dniach w Krakowie dopadała jedna smutna konstatacja. Czy naprawdę musiało dojść do tego, że zaledwie 42 letni Andrzej Zaucha musiał tragicznie odejść, zastrzelony w afekcie przez zazdrosnego, francuskiego małżonka swej nieformalnej partnerki? To pytanie bez odpowiedzi. I nie warto jej szukać. Dlatego, lepszą propozycję dla Was mam. Słuchajcie Zauchy, czytajcie o nim, polecajcie go nowym pokoleniom. Niech czar Czarnego Alibaby polskiej sceny trwa.

grupa jazz rockowa z zaucha